Antidotum na niepokój cz. 61

Kylo nie ćwiczył jeszcze na wfie, ale oczywiście, został zmuszony do chodzenia na zajęcia i grzania ławki. Zwykle w tym czasie czytał książki i słuchał muzyki, choć czasami przyłapywał się na wpatrywaniu się w Huxa. Gdy rudy to zauważał, Kylo wracał od razu do czytania Chateaubrianda, bo inaczej musiałby słuchać głupich przytyków.

Nauczyciel wfu jak zwykle nie zamierzał im odpuścić i postanowił, że będą grali turniej dwóch ogni w mieszanych składach - z dziewczynami. Hux niechętnie wykonywał ćwiczenia gimnastyczne prowadzone przez Rose na ocenę, myśląc o tym, że wf stracił swój urok, odkąd zaczął chodzić z Kylo. Nie, żeby zajęcia sportowe kiedykolwiek jakiś miały, jednak uderzenie Rena piłką stanowiło kilka miesięcy temu nie lada radość. Mógł, co prawda, ciągle okładać Damerona i czerpać z tego frajdę, jednak nie było to już to samo. Czy to on się zmienił? Czy bezsensowne akty siły i agresji straciły swój dawny powab?

- Nie - powiedział sam do siebie, gdy zbił Damerona piłką.

- Co tam mówisz? - zagaiła go Rey, gdy odbiegali od środkowej linii, przy której Poe próbował się uratować od zejścia z boiska, zbijając kogoś innego.

- Nic, nic - zapewnił ją Hux.

Znów biegli w stronę środka.

- Nudno tak bez Kylo, nie? - powiedziała, unikając przy okazji piłki, która uderzyła niczego nie spodziewającą się dziewczynę za nimi.

Huxa zdziwiło nieco to stwierdzenie, ale pokiwał głową.

- Nikt nie reaguje tak żywiołowo.

- I nie krzyczy.

- I nie grozi ci śmiercią.

- I nie wyzywa twojej rodziny trzy pokolenia wstecz.

- JA WAS SŁYSZĘ! - krzyknął znad książki Ren.

Rey i Armitage posłali mu szerokie uśmiechy. Finn, który obok zwijał się ze śmiechu, dostał piłką w twarz, na co śmiechem wybuchł Kylo, co trwało jednak krótko, gdyż pociągnęła go rana i musiał wrócić do swojej pokazowej naburmuszonej miny.

Hux wyszczerzył się do Rena, żeby choć trochę go pocieszyć i właśnie ten moment wybrał sobie Poe, aby przywalić mu z całej siły piłką.

Armitage’a aż odrzuciło na ziemię. Wfista odgwizdał punkt dla drużyny Damerona.

- Oż ty chuju - warknął Ren, zrywając się z ławki.

- Siadaj, Solo, ty przecież nawet nie grasz! - krzyknął trener.

Hux zszedł z boiska, żegnając Damerona środkowym palcem, za co dostał kolejny gwizdek od wuefisty. Poszedł przysiąść się do Kylo na ławce, po drodze rozmasowując bolące od upadku i uderzenia miejsca.

- Wszystko w porządku? - zapytał go Ren, gdy Armitage usiadł koło niego.

- Tak, pewnie kolejny siniak do kolekcji - stwierdził bez przejęcia w głosie. Sięgnął po swoją butelkę wody i się napił. - Patrz, jak się, kurwa, cieszy. Mam nadzieję, że go zbiją szybko.

- Gdybym grał, to już by wzywali karetkę - burknął Kylo.

- Chyba po ciebie - odparł bez namysłu.

Kylo posłał mu kwaśny uśmiech znad książki.

Usłyszeli gwizdek. Skończył się mecz i była zmiana drużyn. Huxa drużyna zostawała na boisku.

- Muszę iść - mruknął Hux, ale Kylo nie zwracał uwagi. - Hej, nie obrażaj się - powiedział na odchodnym i położył mu na chwilę dłoń na głowę.

- Nie obrażam - powiedział Kylo i podniósł zaciśniętą dłoń  geście dodania Huxowi odwagi.

Hux zbił z nim żółwika i wrócił na boisko, gdzie teraz zaczęła się nowa gra z drużyną, w której grała Rose.

Kylo natomiast postanowił przenieść się do pomieszczenia, gdzie trzymali cały sprzęt sportowy i materace. Przede wszystkim było tam ciszej, spokojniej i prawdopodobieństwo oberwania piłką w mordę spadało do minimum.

Gra toczyła się przez jakieś dziesięć minut, Hux został zbity jako jedna z trzech osób, które jeszcze zostały na boisku. Zwrócił się więc w kierunku ławki, jednak nie zastał tam Kylo. Zdziwiony, rozejrzał się po hali. Wszędzie było dużo ludzi, jednak Kylo nigdzie w zasięgu wzroku. Armitage postanowił sprawdzić szatnię, korytarz przed halą. Ren zniknął.

Huxowi nie podobało się to, że ten go zostawił. Poszedł poszukać w jeszcze jedno miejsce, choć wydało mu się to mało prawdopodobne - składzik na sprzęt w rogu hali. Hux wcisnął się do środka przez szparę - drzwi były metalowe i dość ciężkie, zamykane na kłódkę, jakby stare piłki i kozły w środku stanowiły jakiś skarb. Ku jego zdziwieniu, na stosie materacy leżał Kylo i drzemał w najlepsze, z książką rozłożoną na brzuchu.

Pokręcił głową z niedowierzaniem, po czym wspiął się na górę i położył niego. To było genialne, w składziku było ciszej i nikt się nimi nie interesował, powinni byli to robić wcześniej.

Gdy oparł głowę o jego ramię, Kylo niemal instynktownie, przysunął się do niego i przytulił.

- To mógł być morderca - powiedział Hux, oddając uścisk. - Gdzie się podział twój instynkt samozachowawczy?

- Morderca się lepiej skrada - burknął Ren, chowając twarz w rudych kosmykach. - Zawsze mogę cię puścić, jak ci coś nie pasuje.

- Nie, nie puszczaj - powiedział i przytulił go mocniej.

Kylo już pochylał się żeby go pocałować, ale wtedy usłyszał dziewczęcy glos:

- Jezu, jak tam bez was nudno.

Podnieśli wzrok na Rey, której chuda twarz znalazła się pomiędzy framuga i drzwiami. Hux przez chwilę zastanowił się, czy gdyby zamknął je teraz gwałtownie, to jakimś cudem uznano by to za wypadek.

- Nie grasz? - zapytał Kylo, wciąż lekko przymulony.

- Nie chce mi się, wszyscy są gorsi od ciebie, to nie mam z kim konkurować - rzuciła, po czym spojrzała z zaciekawieniem na materac. - Ale sobie miejscówkę wymyśliliście! - to mówiąc, wpakował się na materac..

Wepchała się pomiędzy chłopaków i odetchnęła.

- Co, chyba nie sądziliście, że pozwolę wam się obściskiwać, jak leżę obok? - zażartowała.

- Szczerze mówiąc to liczyłem na to, że nie będzie cię obok - mruknął Armitage, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

Leżeli chwilkę w niezręcznej ciszy, chłopcy naburmuszeni z powodu rozbitego momentu, a Rey uśmiechnięta, całkiem dumna z siebie.

- A zrobiliście już zadanie z chemii? – zapytała, gdy cisza stała się nieznośna.

Kylo, który wcześniej odsunął się trochę od dziewczyny, teraz aż ponownie skupił na niej całą swoją uwagę.

- Nie, a ty?

- Oczywiście, że nie, ale mam zamiar je teraz spisać z Internetu, mogę wam potem podesłać.

Zarówno Hux jak i Kylo przytaknęli. Dziewczyna wyciągnęła telefon z kieszeni dresów, a Kylo podzielił się z nią kartką wyrwaną z zeszytu, który miał przy sobie. Rey dość szybko zapisała odpowiedzi do zadań, po czym dała mu je Renowi na przechowanie.

- Bardzo cię to boli? - zagaiła, wskazując na bladą dłoń Kylo, która pokryta była różowymi plamami świeżej skóry.

Kylo pokręcił głową. Rey chwyciła jego dłoń w palce i przyjrzał się dokładniej bliznom.

- Ale tę - wskazała na białą kreskę ciągnącą się po kciuku - to ja ci zrobiłam.

- No tak - mruknął Ren. - Żeby tylko tą jedną.

Hux usiadł na materacu. Rey z pewnością zrobiła się bardziej pewna siebie w kontakcie fizycznym z Kylo, a on nie reagował na to jak na ogień. Hux wiedział, że to dobra zmiana.

Ale przez to zaczął się robić zazdrosny, choć wiedział, że to absurdalne.

- A ty jakie masz blizny, Rey? - zapytał niby obojętnie, chcą mimo wszytko odwrócić jej uwagę od trzymania Rena za rękę.

- Och, całkiem sporo.

Podwinęła rękaw t-shirtu, pokazując nierówne znamię.

- Tu przeskakiwałam przez płot i drut mnie poszarpał. Tu - wskazała na kostkę - mnie pies pogryzł. A to - wskazała na białą kreskę tuż pod lewym skrzydełkiem nosa - to już robota Kylo.

- Pobiłeś ją? - spytał Hux.

- Gdzie tam - Ren wzruszył ramionami. - Bawiliśmy się na placu zabaw. Zajebałem jej huśtawką.

Hux parsknął śmiechem.

- Tak, potrafię to sobie wyobrazić. Zapomniał, że oni znali się całe życie.

- A twoje blizny, Hux? - zapytała ciekawsko Rey.

- Jego blizny to jego sprawa - powiedział Kylo. Ewentualnie moja, dodał już w myślach.

- Och, bo myślałam, że przy tych wszystkich bojkach sobie coś zrobiliście. To w sumie takie tatuaże, rzadko schodzą całkowicie, dobrze więc, jeśli kojarzą się z czymś dobrym. Na przykład - wskazała znów na nos. - Te od Kylo kojarzyły mi się bardzo źle, dopóki nie porozmawialiśmy na moich urodzinach. Teraz to trochę pamiątki starych, dobrych czasów.

Hux posłał Kylo uśmiech, który miał go zapewnić, że wszystko jest w porządku.

- Nie wiem, czy tłukliśmy się aż tak, żeby mieć blizny - zaczął Hux. - Ale na kolanie mam taką z dzieciństwa, jak spadłem z roweru. A no i na kostkach, od uderzeń.

Pokazał Rey kolano i ręce. Kylo też przyglądał się uważnie.

- Ta wygląda jak głowa misia - powiedziała Rey.

- Co? - Hux niemal zakrztusił się tym słowem.

- No ta tutaj - wskazała na kostkę. Kylo pochylił się i przyjrzał dokładnie.

- No ciężko zaprzeczyć.

Hux przyjrzał się swojej dłoni.

- Jakieś zwidy macie.

- Jak wolisz poważniej, to wygląda jak cząsteczka wody. Czyli dalej głowa misia.

- Czekaj - Kylo wyjął z plecaka długopis. - Narysuje ci to.

Chwycił dłoń Armitage'a i z wielką uwagą zaczął rysować na jego skórze.

- Patrz.

Niebieski tusz znaczył na jego dłoni małego, trochę krzywego misia.

- Ale to głupie - powiedział, ale im dłużej się przyglądał, tym szerszy był jego uśmiech. Nigdy by nie wpadł na to, że blizna po uderzeniu w ścianę wygląda jak miś.

Kylo złapał jego dłoń ucałował bliznę, brudząc sobie przy tym usta tuszem.

- Rozmazałeś - poskarżył się Hux.

- No i masz. Narysuje ci to jeszcze raz - mruknął Ren, łapiąc za długopis.

- A narysujesz mi też coś? - zapytała Rey.

Kylo wystawił dłoń, na której po chwili wylądowała ręka Rey. Zaczął rysować słońce, ale po chwili zmienił je w słonecznika.

- Już zapomniałam, że umiesz tak rysować.

- Ja to nie wiedziałem nawet - przyznał Hux cicho.

Ile było rzeczy, które wiedziała o Kylo Rey, a on nie?

- Przestałem jeszcze gimnazjum - powiedział Kylo, nie wydawał się jakoś szczególnie poruszony.

- No a śpiewać, chyba jeszcze wcześniej.

- Weź się już zamknij, ok? Bo zaraz opowiem wszystkim o twoich wyczynach tanecznych.

Dziewczyna aż nadmuchała policzki.

Było ich dużo. Na pewno. I Hux nie mógł dzielić wspomnień, przy których go nie było. Ale może nie powinien być zazdrosny. Powinien czerpać z tego ile może, wyobrazić sobie małego Kylo, który maluje, śpiewa piosenki z bajek i ciągnie Rey za włosy.

A on miał swoje własne wspomnienia teraźniejszego Kylo.

- No to teraz nie dam ci żyć, aż mi czegoś nie zaśpiewasz - posłał mu chytry uśmiech.

- Przecież chciałem, przynajmniej kilka razy - parsknął śmiechem Kylo. - Za każdym razem mi dziękowałeś

- Wszyscy myślą, że będziesz growlował albo coś - rzuciła Rey i w sumie nie mijała się jakoś szczególnie z prawdą.

- Prawda, a poza tym każdy “umie śpiewać” jak jest pijany - powiedział Hux.

Kylo podniósł ręce w obronnym geście.

- OK, w takim razie zabiorę swój śpiew do grobu.

- Wrócimy do tego jeszcze - powiedział Hux i puszczając mu oczko.